Love forever?

Ludmiła

Dziewczyna zajęła miejsce i rozejrzała się dookoła. Wystrój ją zaszokował, był naprawdę... Elegancki. Nie pasowała tu, taka rozczochrana i w ogóle...
Spojrzała na Diego, a potem na kartę. Potem zamówiła sobie kawę oraz jakieś ciastko z bitą śmietaną i oddała kartę kelnerowi. Wcisnęła dłonie między uda i spojrzała na Diego, uśmiechając się delikatnie.

Ludmiła

Dziewczyna skinęła delikatnie głową, opierając się o oparcie krzesła.
- Tak, tak... Mieszkam w Buenos Aires od dziecka, ja... Mam mieszkanie niedaleko parku - odparła spokojnie. Głupia. Po co mu to od razu mówisz? Ludmiła, cholera, ogarnij się!~ pomyślała po chwili. Niestety, już powiedziane, nic nie zrobi.
- A ty? - zapytała szybko.

Ludmiła

Skinęła głową, a potem odetchnęła. Lu, to nie możliwe, opanuj się - mówiła do siebie w myślach.
- Tak, Buenos Aires ma swój urok - stwierdziła cicho. Potem zamilkła i upiła łyk kawy. Potem przez chwilę bawiła się za pomocą łyżeczki bitą śmietaną na ciastku, by zaraz potem oblizać owy sztuciec.
- Diego... Słuchaj, może to dziwne, ale... Mam wrażenie, że skądś cię znam - powiedziała w końcu, okładając łyżeczkę.

Ludmiła

Blondynka skinęła głową bardzo powoli, a potem pokiwała nią szybciej.
- Rozumiem. Więc muszę być tą samą Ludmiłą - odparła cicho i spuściła głowę, wlepiając wzrok w swoje kolana. Ściskała nerwowo dłonie i zagryzła dolną wargę, nie wiedząc co zrobić. Powinna się cieszyć, jednak... Jednak miała mu troszkę za złe, że przez te lata się nie odezwał. Że tak po prostu ją zostawił. Może gdyby był i ją wspierał to... Nie byłaby dziś panienką do towarzystwa, tylko normalną dziewczyną.

Ludmiła

Pokręciła gwałtownie głową i podniosła wzrok na niego. Oczy miała troszkę załzawione.
- Nie pierdzieli mi teraz głupot, że tęskniłeś! NIGDY nie dostałam od ciebie żadnej wiadomość, listu, telefonu, maila, sms'a! Żadnego znaku życia! Ładne mi tęskniłem! - odparła, próbując przybrać ostry ton, jednak był on bardziej łamliwy niż groźny.

Ludmiła

Dziewczyna pokręciła lekko głową, po czym otarła delikatnie kąciki oczu.
- Jak cię to tak bardzo zastanawiało mogłeś napisać. Dać znak, że pamiętasz. Ale nie, bo po co? - szepnęła, a potem pokręciła głową.
- Tak strasznie za tobą tęskniłam i tak strasznie mi ciebie brakowało. Wiesz, oglądałam sobie wywiady i jakieś teledyski i zastanawiałam się, czy naprawdę to wszystko jest takie cudowne, że poświęciłeś dla tego naszą przyjaźń - dodała cicho i znów spuściła wzrok.

Ludmiła

Patrzyła chwilę na Diego, a potem westchnęła i wstała.
- N-no dobrze, to... To jest przeszłość, tak? Już... Już nie ważne - odparła cicho. Wyjęła z kieszeni długopis i wzięła serwetkę, po czym zapisała znów numer.
- P-proszę, ja... Ja już muszę lecieć - podała mu serwetkę, po czym opuściła kawiarnię. Pobiegła do domu, gdzie wzięła prysznic. Przebrała się w skąpą sukienkę i szpilki, umalowała się i rozpuściła włosy. Westchnęła i pokręciła głową, po czym opuściła mieszkanie i skierowała się... do pracy.