Love forever?

Ludmiła

Dziewczyna uchyliła powoli powieki i przetarła zaspane oczy. Spojrzała na komórkę, z której dobiegał ten irytujący dźwięk budzika. Burknęła jakieś przekleństwo, po czym wyłączyła to cholerstwo i opadła znów na poduszki. Patrzyła chwilę w sufit, myśląc nad tym wszystkim. Nie wiedziała już jak ma błagać żeby dali jej odejść. Próbowała wszystkiego, nawet przespała się z jednymi z najwyższych szefów. Nic.
Prawda, ta praca, jeżeli można było to tak nazwać, pomagała jej się utrzymać, jednak przecież zawsze mogła pójść i być kelnerką w kawiarni! Teraz akurat szukali pracy... Chciała, ale nie mogła.
Westchnęła cicho, po czym wstała i poszła do łazienki. Wzięła szybki prysznic, który pozwolił jej się obudzić. Potem ubrała się w krótkie spodenki, koszulkę, do kieszeni włożyła telefon, w uszy słuchawki i wyszła z domu, do parku, by pobiegać.

Ludmiła

Dziewczyna biegała po całym parku, szybko, równomiernie. Chciała się zmęczyć i wyżyć. Naprawdę, każdego dnia była zła. Na tych cholernych alfonsów, na tych niewyżytych mężczyzn i na samą siebie, że dała się władować w coś takiego.
W uszach miała dźwięki Green Day i skręcała właśnie w jakąś alejkę, gdy na kogoś wpadła. Siłą rzeczy, po tak mocnym uderzeniu upadła na ziemię, słuchawki wypadły jej z uszu, a w dłonie wpił się kamienny żwir. Syknęła cicho i pokręciła głową.

Ludmiła

Blondynka zamrugała parę razy zaskoczona. Otrzepała nogi i pośladki ze żwiru oraz spojrzała na dłonie. Na szczęście nie były pokaleczone, tylko troszkę bolały. Spojrzała na chłopaka, nieco zaskoczona. Raczej spodziewała się jakiegoś... Opierdzielenia jej za nie uważanie.
- W-w porządku... Ja też nie uważałam - odparła i otarła czoło z potu.
- I nic mi nie jest, nie musi się pan przejmować - dodała po chwili, siląc się na delikatny uśmiech. Cóż, nie za bardzo lubiła obecność mężczyzn, do wszystkich była troszkę uprzedzona. Ale ten był nawet miły.

Ludmiła

Spojrzała na niego nieco zakłopotana, a potem skinęła delikatnie głową i podała mu swoją dłoń.
- L-ludmiła. Przepraszam, po prostu... Nie znamy się i... sam rozumiesz - odparła cicho, zagryzając nerwowo dolną wargę. Zrobiło jej się troszkę głupio, ale... Ale w jej pracy póki klient nie pozwolił, nie mogła zwrócić się do niego inaczej, niż per pan. Po prostu przyzwyczaiła się.

Ludmiła

Dziewczyna potarła dłonie nerwowo o siebie, przyglądając się chłopakowi. Boże, przypominał jej kogoś, ale za cholerę nie mogła sobie przypomnieć kogo. Odetchnęła, a potem skinęła głową.
- N-no dobrze, w sumie to czemu nie - odparła i uśmiechnęła się delikatnie. Diego wydawał się jej jednak dość sympatyczny i miły, no i... Nie spojrzał ani razu na jej dekolt, za co naprawdę miał dużego plusa. Cóż, faceci głównie na to zwracali w niej uwagę...